چطور مسافران فضاپیمای دلتا به اهالی آن تبدیل شدند.

منبع عکس

«بیایید عقل‌مان را روی هم بگذاریم ببینیم راه دیگری به ذهنمان می‌رسد یا نه؟!» این جمله را یکی از سرنشینان فضاپیمای دلتا، وقتی که همسفرانش از فرود آمدن روی سیاره‌های کهکشان راه شیری ناامید شده بودند، به زبان آورد...

بعد از این‌که فضاپیما، کرهء در حال نابودی زمین را ترک کرد، سرنشینانش امیدوار بودند که با طی کردن مسیری به طول چند صدهزار سال نوری شاید بتوانند جای مناسبی را در گوشه دیگری از کهکشان پیدا کنند. و این در حالی بود که هنوز تلخی ِ جاگذاشتن مابقی ساکنان زمین در کام‌ مسافران بود و هیجانات حاصل از انتخاب تعدادی اندک برای سوار شدن به فضاپیما نیز فروکش نکرده بود.

بعد از مدتی کوتاه از جانب هدایت‌کنندگان فضاپیما که شامل کاپیتان و دستیارانش می‌شد به مسافران ابلاغ شد که آسوده باشند و پزشکان و مهندسان و ادیبان و دیگر دانشمندان فقط منتظر بمانند که گروه هدایت کنندگان، فضاپیما را درجایی امن فرود بیاورند و پس از آن است که کار ایشان شروع خواهد شد. پس از این خبر، زندگی مسافران کم‌کم روال عادی پیدا کرد؛ مردان و زنان، نجوم و ادبیات و صنایع می‌خواندند و در طبقات زیرین فضاپیما، کشاورزی و دامداری می‌کردند. 

در طول چند ماه همه چیز روال عادی پیدا کرده‌بود هر یک از مسافران زندگی خود را می‌کرد و تنها چیزی که مسافران را دلتنگ می‌کرد، دوری از خانه بود؛ خانه‌ای که آسمان آبی و آفتاب درخشان و آب‌های روشن داشت و درختانش چنان برافراشته بودند که گویی می‌خواهند آسمان را در آغوش بگیرند.

سالی به همین روال گذشت و سال‌های دیگر هم در پی آن. و هر بار که به سیاره جدیدی می‌رسیدند، گروهی از دانشمندان برای بررسی وضعیت حیات به آن سیاره پا می‌گذاشتند. هر بار که به دلیلی آنجا را برای زندگی مناسب نمی‌یافتند و آن مکان را از گزینه‌های اولیه حذف می‌کردند، ناامیدی بیشتری بر دل مسافران چیره می‌شد. 

بعد از سال‌ها، همین ناامیدی‌های ادواری هم جزئی از زندگی مردم شده بود. زنان و مردان با امیدی اندک، زندگی می‌کردند و علوم می‌خواندند و کودکانی به دنیا می‌آوردند که چیزی از زمین نمی‌دانستند. کودکانی که دیگر از اهالی زمین نبودند و سرزمینشان فضاپیمای دلتا بود.

بعد از سال‌ها سرگردانی در کهکشان و ناامیدی‌های پی‌درپی و تمام شدن تمام گزینه‌های ممکن، یکی از سرنشینان فضاپیما گفت:«بیایید عقل‌مان را روی هم بگذاریم ببینیم راه دیگری به ذهنمان می‌رسد یا نه؟!» مسافران فضاپیما که امیدشان را از دست داده‌بودند فقط سکوت کردند؛ هیچ‌کس هیچ فکری نداشت. کودکان نسل به نسل بزرگ می‌شدند و نسل‌های قبل نه تنها گذشته‌شان بلکه خوشان را هم از یاد می‌بردند. اهالی فضاپیمای دلتا علوم میخواندند و در طبقات زیرین فضاپیما کشاورزی و دامداری می کردند و کودکانی به دنیا می‌آوردند که هیچ چیز، از هیچ چیز نمی‌دانستند. بزرگترهایی که با پای خودشان سوار فضاپیما شده بودند دیگر تعدادشان به اندازه انگشتان دست بود و همه چیز را فراموش کرده‌بودند؛ گذشته‌شان؛ سوال‌هاشان؛ حتی خانه و سرزمینشان! و دیگر هیچ داستانی نداشتند که برای فرزندانشان تعریف کنند.

فضاپیمای دلتا سال‌های سال بود که در کهکشان راه شیری سرگردان بود و اهالی آن به خاطر نمی‌آوردند که از کجا آمده‌اند و همچنان علوم می‌خواندند و فرزندان جدید به دنیا می‌آوردند و روزگار می‌گذراندند.