داستان آدم‌ها و زمین

یک جایی زیر زمین، موجودات عجیبی زندگی می‌کنند که بگویم باورتان نمی‌شود. این موجودات عجیب کوتوله‌هایی هستند که موهای سفید و چشمان ریز و نابینا دارند. (درست برعکس روی زمینی‌ها که موهای سیاه و چشمهایی درشت و دریده دارند.)  از آنجا که هیچوقت رنگ خورشید را ندیده‌اند، نیازی هم به چشم نداشته‌اند. و اگر از آنها دربارهء دیدن بپرسید، فکر می‌کنند شما آدم فضایی هستید و درباره چیزی حرف می‌زنید که وجود خارجی ندارد.  

البته در زیر زمین، زندگی کردن شرایط جالب بسیاری دارد. مثلا اگر روی زمینی‌ها بیشتر، برگ‌های گیاهان و سبزیجات را می‌خورند، زیر زمینی‌ها فقط ریشه‌ها را می‌خورند. و اگر روی زمینی‌ها آب را از سرچشمه می‌خورند، زیر زمینی‌ها از دریاچه‌های پهناور زیر زمین آب می‌خورند. و یک راز را هم به شما بگویم! آب‌های سرچشمه را که روی زمینی‌ها فکر می‌کنند دست‌نخورده است، زیر زمینی‌ها تویش تُف کرده‌اند.  

روی زمینی‌ها رئیس هستند و فکر می‌کنند خیلی زرنگند. و ناگفته نماند که رئیس‌های قابلی هم هستند. اما زیر زمینی‌ها هم قواعدِ زیردست بودن را خوب بلدند. و می‌دانند کجا سرشان را پایین بگیرند و کی توی آب تف بیاندازند.  

با اینکه معمولا زیر زمینی‌ها دیده نمی‌شوند اما مثل نبض یک شاهرگ بزرگ هستند زیر پوستِ خاک. آنها ریشه‌ها را آرام و پیوسته، می‌جوند و تا بیایی بفهمی که مثلا بوتهء توت‌فرنگی‌ات یک چیزیش می‌شود، فِلِنگ را بسته‌اند و جای دیگری مشغول جویدن شده‌اند. برای همین هیچوقت نمی‌توانی پیداشان کنی. و تازه حَرَجی هم به آنها نیست؛ روی زمینی‌ها برگ‌ها و میوه‌ها را می‌خورند؛ آن‌ها هم ریشه‌ها را. چه‌کسی می‌تواند بگوید کدام درست و کدام غلط است؟   

روی زمینی‌ها وانمود می‌کنند که زیر زمینی‌ها اصلا وجود ندارند و اگر تصادفا دستشان به یک زیر زمینی برسد دوبامبی توی سرش می‌کوبند و لاشه‌اش را دور می‌اندازند. بعد از آن با مهربانی لبخندی می‌زنند از این گوش تا آن گوش و تظاهر می‌کنند که هیچ اتفاقی نیفتاده و زیر زمینی‌ها هم که حسابی کفرشان بالا آمده، توی آب...  

خلاصه؛ روی زمینی‌ها و  زیر زمینی‌ها، پدری از هم در آورده‌اند که اگر همه‌اش را بخواهم بگویم، می‌شود مثنوی صد من کاغذ. که توی این گرانی کاغذ اصلا صلاح نیست. فقط همین را بگویم که زیری‌ها و رویی‌ها دمار از روزگار زمین درآورده‌اند.