داستان من و عقرب

 تا به‌حال شده که یک عقرب دومتری از کنارتان رد شده باشد و نترسیده باشید؟  

دیروز توی خیابان عقربی دیدم با ابعادی به این، اندازه! (دستم را در حالتی فرض کنید که انگار یک زرافه را بغل کرده‌ام.)  منتظر بودم که دُم چهار متری‌اش را بلند کند و دقیقاً توی فرق سرم فرود بیاورد. یک گارد عجیب از خودم درآوردم؛ حرفه‌ای. هر چه فکر می‌کنم که از کجایم این ادا را درآوردم عقلم به جایی قد نمی‌دهد . بنابر این به این نتیجه رسیدم که احتمالاً روح جت‌لی در من حلول کرده. و گرنه من که بازوهایم مثل بازوهای عنکبوت است را چه به این حرف‌ها.  همین‌طور چشم به چشم‌های عقرب دوخته بودم  و با دقت تمام، دُمش را می‌پاییدم. هر چه عقرب جلوتر می‌آمد چشمهای من هم  بادامی‌تر می‌شد. با اینکه خیلی سعی می‌کردم روحیه‌ام را حفظ کنم اما ته دلم مثل ساعت شنی، هر لحظه خالی تر می‌شد. تا اینکه دیگر دُم عقرب به نوک بینی‌ام رسید و من هم فاتحه خوان و زهره ترکیده، منتظر حضرت اجل شدم تا جان شیرینم را تقدیم کنم. اما با کمال تعجب دیدم که عقرب دومتری با دُم چهار متری، نیش‌اش را تا بناگوشش باز کرد و با لبخند به من صبح به‌خیر گفت. خیلی تعجب کردم اما فکم را از زمین جمع کردم و در دلم گفتم که: «رَستم.»  

باور کنید یا نه، تمام این‌ها که گفتم عین حقیقت بود و مدیونید اگر فکر کنید که عقلم را از دست داده و از خودم داستان درآوردم.  

* پاورقی

جهت جلوگیری از وحشت عمومی، از گذاشتن عکس واقعی خودداری می‌کنم.