حرف‌های مگو

این روز‌ها نه فقط یک حرف بلکه صد‌ها حرف هست که در دلم مانده و تمام مدت نگرانم روی زبانم تاولی، چیزی در بیاید. راستش آنقدر موضوع توی ذهنم دارم که نمی‌دانم کدامش را بنویسم. و اگر بگویید که این‌همه چریدی، پس دنبه‌ات کو؟ باید بگویم حیف که پدر سالاری دست و پای ما را بسته.  

از همان روز‌های اول که روزانه نوشتن را شروع کردم بابای بچه‌ها برایم روشن کرد که بعضی چیز‌ها را نباید نوشت. و خاطر نشان کرد که اگر از آن حرف‌های مَگو بنویسی، می‌آیند و من و این مسعود بی‌نوا را می‌گیرند و می‌اندازند آنجا که عرب نی انداخت. و گفت چون ما اصلا قصد نداریم که به آنجا برویم، یعنی همانجا که عرب نی انداخت، بنابراین مجبور می‌شویم تو را فیلتر کنیم. پس خواهشاً نه ما و نه وبلاگ خودت را با شاخ گاو در نیانداز. 

خوب، بنابراین تکلیف من روشن شد. و من، نه از ترس، بلکه به دلیل حمایت از پدرسالاری، گفتم روی بابای بچه‌ها را زمین نیاندازم... چیه؟ دروغ که حُناق نیست!

امروز فکر می‌کردم من که اصلا آدم حرف مگو زن نیستم؛ یعنی از آن حرف‌ها که بوی قرمه سبزی می‌دهند. پس چرا هر حرفی می‌خواهم بزنم یک جورهایی، مگو، از آب در می‌آید. مگر خواستن حقوق طبیعی و خواستن آرامش و آسایش برای خودم و دیگران و اعتراض به اینکه: پس چرا آنچه لیاقتش را داریم را نداریم، اشکالی دارد؟ کجای این خواستن، مگوست؟