طاعت و گناه

آرام زمزمه می‌کرد: «طاعت از دست نیاید گـُنَهی باید کرد.» گفتم: «این حرف اصلاً درست نیست.» بی‌توجه، ادامه داد: «در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد.» با خودم فکر کردم: « زیاد هم حرف ناجوری نیست؛ این هم یک‌جور جلب توجه کردن از معشوق است.» بابای بچه‌ها که نمی‌دانست این جمله از ذهنم گذشته، گفت: «ببین؛ مثل این است که مثلاً من نمی‌توانم برای تو یک سرویس جواهرات بخرم، بعد...» و همین‌جا حرفش ناتمام ماند. گفتم: «آها فهمیدم؛ مثلاً تو نمی‌توانی برای من یک سرویس جواهرات بخری، بعد بیایی یک کتک مفصل هم به من بزنی!»   

پایان قصه: قهقه زدن بابای بچه‌ها.  

ما از این داستان نتیجه می‌گیریم که:  

                                            خدایا به من صبر جزیل عنایت فرما!