مشغله‌های فمینیستی

 

 صبح که از خواب بیدار می‌شوم باید مراقب همه چیز باشم و هزار تا کار دارم که باید انجام بدهم.

1- اول از همه رادیو را روشن می‌کنم تا به عنوان یک زن از دنیا عقب نمانم! و اطلاعاتِ درست را تمام و کمال از رادیوی ملی دریافت ‌کنم! بنابراین اطلاعات عمومی‌ام در حد تیم ملی‌ست. نشان به آن نشان که وقتی در مورد موضوعی اظهار نظر می‌کنم بابای بچه‌ها می‌گوید: «باز رادیو گوش کردی؟»

2- کار بعدی این است که می‌خواهم سردربیاورم که همسایه بالایی که به لطف دیوار‌ها و سقفِ (کفِ؟) نازک، حتی صدای نفس کشیدن‌شان هم می‌آید، بالاخره شوهر قُلدرش را سرجایش نشاند یا نه؟ باید برای شب خوراک داشته باشم که تحویل بابای بچه‌ها بدهم و انتقام هرچه ظلم که در طول تاریخ به زنان بی‌نوا شده را از بابای بیچارهء بچه‌ها بگیرم. البته این زنان که می‌گویم فقط زنانِ از نوع بشر نیستند. بلکه منظورم ماده‌های بیچاره حیوانات نیز هستند. مثلاً همین سمندر سیاهِ  بد بختِ آلپ که بارداری‌اش تا سه سال طول می‌کشد. و یا شیرهای مادهء افریقایی که با زحمت شکار می‌کنند و بهترین قسمت‌های گوشتِ شکار را می‌دهند به شوهر‌های بی‌غیرت‌شان. بالاخره هرچه باشد بابای بچه‌ها مرد است و باید جواب همهء شرارت‌های نر‌های ظالم را بدهد. تازه شانس آورده به خاطر سیل پاکستان یا منشور کورش کبیر به او گیر نمی‌دهم. حالا به او ربطی ندارد که نداشته باشد؛ اگر بخواهم گیر بدهم چه کسی می‌تواند اعتراض کند؟ 

3- از آنجا که من زنی کاملاً اجتماعی و با فرهنگ(!) هستم و نه فقط خانه‌دار، خیلی فکر می‌کنم! و تازه همیشه موقع گرد‌گیری کتاب‌خانه، عنوان و اسم نویسنده‌ را روی عطف کتاب‌ها می‌خوانم! اما در کُل، بیشتر وقتم را پای کامپیوتر می‌گذرانم. و البته خیلی چیز‌ها را هم از همین اینترنت یاد گرفته‌ام. مثلاً اینکه من‌هم حقوق انسانی برابر با بابای بچه‌ها دارم. و باید با چنگ و دندان از آن دفاع کنم. و وقتی می‌خواهم این ایده‌ام را عملاً در زندگی اجرا کنم، بابای بچه‌های مهربان با یک شاخه گل از راه می‌رسد و تیر انتقامم به سنگ می‌خورد.

. 

. 

.

999- بعد از آن نوبت می‌رسد به بچه‌های توی کوچه که در فضای فسقلی کوچهء بن‌بست‌مان که هیچ وقت یادم نمی‌ماند چند متر در چند متر است فوتبال بازی می‌کنند. من نمی‌دانم این‌ها زیر بته عمل آمده‌اند؟ من اصلاً پدر و مادرشان را نمی‌شناسم اما باید تاخ تاخ ِ توپشان را که به در و دیوار و ایضاً پنجره می‌خورد تحمل کنم. و نگران از شکسته شدن احتمالی ِ شیشه‌ها چشم به پنجره بدوزم. از همه بدتر این است که این جوجه‌های امروز، همان نَر‌هایِ ظالم ِفردا هستند! 

1000- یکی دیگر از کارهایم نگران شدن برای زندگی قُمری‌های شهری‌ست. من نمی‌فهمم این یاکریم‌های خِنگ چطور تا حالا نسل‌شان منقرض نشده است. تا آدم به دو قدمی‌شان نرسد، نمی‌پرند. برای همین هم راحت، شکار گربه‌های نر، می‌شوند. تازه، این‌که مراقب خودشان نیستند یک چیز است؛ دیگر آن‌که تخم‌هایشان را هم جاهای خطرناک می‌گذارند. من خودم تا حالا شاهد سقوط چندتا از تخم‌های یاکریم از لانه‌های پیزوری‌شان بوده‌ام. و این هم حتماً به خاطر کوتاهی یاکریم‌های نر است. شاید بپرسید از کجا می‌دانم که تقصیر ماده‌ها نیست؟ با یک دلیل منطقی محکم می‌گویم: « من می‌دانم؛ تقصیر ماده‌ها نیست... » به اندازهء کافی منطقی بود؟  

آه خدایا چقدر خسته شدم؛ یعنی مراقبت از تخم پرندگان هم  باید در لیست کارهای روزانهء من باشد؟  

شب‌ها موقع خواب، خسته و مانده از کار‌های روزانه، دعا می‌کنم: «خدایا من که دیگر نا ندارم و می‌خواهم بخوابم. هرچند که حضور مقدس خودت هم مذکر است! اما هرچه باشد بالاخره خدا هستی و پیش ِ تو یکی، کارمان گیر است. از حالا تا فردا صبح که بیدار می‌شوم، دیگر خودت مراقب همه چیز باش. چهار تا چشم‌ات باز باشد؛ من همهء تخم مرغ‌های شکنندهء دنیا را به خودت سپردم.»