شِرپا

در دنیا یک موجود خاکستری زندگی می‌کند به نام شِرپا. شرپا کوه‌نوردِ خاموشی‌ست که پابه‌پایِ قهرمان، حرکت کرده و بار‌ ِ سنگین او را تا نزدیک قُلّه‌ حمل می‌کند. این آدم، موجود عجیبی است؛ کسی که شغل‌ا‌ش حمل ِ بار ِ کوه‌نوردان است. 

این موجودِ خاکستریِ خنثی، فردی‌ست بومی که در حوالی کوه‌های بزرگ زندگی می‌کند. یعنی موجودیت‌‌اش هم در همان فرزندِ کوه‌، بودنش است و اگر او نبود شاید فتح قُله‌های بزرگ، ناممکن بود. با این حال در فتح قله‌ها معمولاً فقط نام فاتحان را می‌شنویم؛ در حالی که فاتح ِ خاموش قُله،‌ همین موجودِ خاکستری‌ست که به چشم هم نمی‌آید. بنابر این، معمولاً هیچ‌کس نام کوچک شِرپایی که فلان قُله را فتح کرده نمی‌شنود و اگر تصادفاً جایی، نام شرپا به گوش‌تان رسید، بدانید که صحبت از شخص نیست صحبت از جمعیت است و در محدودهء دستور زبان، این استثنایی است که نام مفرد برای جمع به‌کار رفته. چون برفراز قله‌ها، نام ِ همهء باربران، شِرپاست.  

این روزها به این فکر می‌کنم که شِرپاها فقط در کوهستان زندگی نمی‌کنند. انگار اصلاً حواسمان نیست؛ همهء ما در زندگی‌مان، از این موجودات خاکستری داریم؛ بومیانی اهل ِ همین حوالی که آهسته آهسته بارهای سنگین‌مان را جابجا می‌کنند و بی‌آنکه بدانیم ما را تا رسیدن به اوج، همراهی می‌کنند و وقتی به قله رسیدیم، آرام و خاموش می‌نشینند و تماشایمان می‌کنند. کسانی که در رنج‌هایمان شریک می‌شوند و در لذت پیروزی، تنهایمان می‌گذارند.