سواد در جُزوه

سال ۱۳۷۵  

تازه از خانه فرهنگ امام‌زاده یحی بیرون آمده‌ام. دنبال جایی می‌گردم که کلاس‌های نقد شعر داشته باشد. تشنهء نوشتن‌ام و به دنبال کسی می‌گردم که عروض بداند. دوستی فرهنگسرای خاوران را معرفی می‌کند و می‌گوید که تازه افتتاح شده.  

یک هفته بعد در فرهنگسرا هستم. سوالم را از معلم کلاس می‌پرسم. او می‌گوید این سوالات را از فلانی بپرسید و مرا پیش بندهء خدایی می‌فرستد که عروض می‌داند. با همان سَربزرگی و خامی نوجوانی، به حساب خودم می‌خواهم او را امتحان کنم؛ از او می‌پرسم مفعول فاعلات مفاعیل و فاعلن در چه بَحری ‌است. بی نوا، می‌ماند. بعد از چند لحظه می‌گوید: « خانم، کسی بحر‌ها را حفظ نمی‌کند. اجازه بدهید من هفته آینده جزوه‌هایم را برایتان بیاورم.» در دلم می ‌گویم: من خودم کتاب عروض و قافیه دکتر شمیسا را دارم! 

سال ۱۳۸۸  

بابای بچه‌ها می‌پرسد: « دل بردی از من به یغما... مستفعلن فاعلاتن... در چه بحری است؟ » می‌گویم: « بگذار جزوه‌هایم را نگاه کنم... » وقتی بابای بچه‌ها می‌خندد، می‌گویم: « بابا! خودِ شمیسا هم بحر‌ها را حفظ نیست.» و در دلم می‌دانم که پَرت گفته‌‌ام.